Frekar húmor Davíðs en ráðningar

Það er dapurlegt að þurfa að viðurkenna opinberlega að maður sé sammála Framsóknarflokknum en svona er nú komið fyrir mér og íslenskum stjórnmálum. Birkir Jón Jónsson gagnrýnir Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur harðlega fyrir skipan Kristínar Á. Árnadóttur, vinkonu sinnar og samstarfskonu til margra ára í sendiherraembætti.

Málsvörn Ingibjargar er fátækleg. Hún ber við veikindum sínum og ráðuneytisstjóra og segir að þar sem Kristín hafi verið skipuð skrifstofustjóri hafi orðið að gera hana að sendiherra.

Einmitt!

Þetta væru ágæt rök ef ráðherra hefði ráðið hjúkrunarkonu eða væri að skipa Kristínu tímabundið ráðuneytisstjóra í veikindaleyfi ráðuneytisstjóra. Það gerir hún ekki heldur skipar hana sendiherra, væntanlega til æviloka. Auk þess fjölgar hún í yfirstjórn ráðuneytisins. Mér sýnist raunar Ingibjörg hafa gefist upp á að halda því fram að hvítt sé svart og kostnaðaraukning sé sparnaður eins og hún gerði í fyrstu.

Auðvitað hafa allir ríka samúð með Ingibjörgu Sólrúnu og sannarlega varð ógæfu Íslands allt að vopni þegar hún veiktist um sama leyti og efnahagslega óveðrið skall á. Stjórnmál og stjórnsýsla eiga hins vegar ekki að snúast um hagsmuni einstaklinga sem veljast til forystu. Ingibjörg Sólrún getur ekki afsakað ófaglega ráðningu með veikindum sínum. Ekki frekar en Davíð.

Kristín hefur starfað undanfarið eitt ár í ráðuneytinu en hún var kölluð inn af götunni til að stýra kosningunni til öryggisráðsins. Er þetta nægileg reynsla af utanríkismálum til þess að vera sett yfir utanríkisráðuneytið á umbrotatímum?

Er það ofmælt að kalla þetta klikuskap? Eru það ekki dapurleg örlög fyrir Kristínu – sem er á mörgum sviðum prýðilega hæf manneskja- að verða eins konar Júlíus Hafstein Ingibjargar. Vissulega er hún betur menntuð en her ins vegar skipuð í mun hærri stöðu en Júlíus í gegnum sams konar klíkuskap.

Birkir Jón bendir réttilega á að ráðherra hefði fremur átt að taka sér Valgerði Sverrisdóttur, frábæran utanríkisráðherra framsóknar, til fyrirmyndar sem réði enga nýja sendiherra hvorki hæfa né óhæfa – en Davíð Oddsson sem skipaði vini sína út um allt.

Málsvörn Ingibjargar um að það vanti konur í sendiherrastörf er ágæt ef hún væri að senda hæfa konu á póst. En það er hún ekki að gera.

Ingibjörg Sólrún er vön að réttlæta flest með því að benda á að Davíð Oddson hafi verið helmingi verri. Nú sé einfaldlega komið að konunum. “Þori bæði get og vil” gæti hún verið að segja: konur séu komnar að kjötkötlunum og þeim sem bæði hafi klíku og píku verði nú raðað í embættin.

Gallinn er bara sá að ráðning Kristínar minnir einna helst á brandarann úr Matthildi um manninn sem sótti um sem götulögreglumaður í Matthildi en var umsvifalaust skipaður yfirmaður leyniþjónustunnar!

Ég hef ekkert út á Kristínu að setja en hún ætti að sinna einhverju þar sem óumdeildir hæfileikar hennar njóta sín betur en að vera sett blaut á bak við eyrun yfir gervalla utanríkisþjónustuna.

Ef Ingibjörg Sólrún vill endilega feta í fótspor Davíðs Oddsonar ætti hún frekar að taka sér húmor hans til fyrirmyndar en makalausar mannaráðningar.