Vanur maður, vönduð vinna

Nýja Kaupþing hefur runnið á rassinn með sína fáranlegu lögbannstilraun á frétt Ríkisútvarpsins um lánabók gamla Kaupþingsins, enda er hún aðgengileg hverjum tölvulæsum manni.

Ef skilja má yfirlýsingar fyrirtækisins telur Kaupþing leka lánabókarinnar mikinn glæp og að lekandinn, “the whistleblower” verði fundinn og honum refsað.

Mér fannst sem ég væri að upplifa gamla tíma í boði Kaupþings þegar ég heyrði þessa frétt. Eins og dyggum lesendum eyjunar er kunnugt, rifjaði ég upp á dögunum hvernig ég mátti þola brottrekstur sem fréttmaður Stöðvar 2 í kjölfar frétta um laxveiðar Geirs H. Haarde, fjármálaráðherra í boði Kaupþings í sumarlok 2003.

Ég ætla ekki að endurtaka þá frásögn en bendi á athugasemd Jóhanns Hlíðar Harðarsonar í athugasemdakerfinu þar sem hann segir vel og ítarlegar frá málinu en ég gerði. Þar endir hann á þá merkilegu staðreynd að ég hvorki samdi fréttina né var ég helsti andófsmaður í hópi fréttamanna sem á endanum knúðu Sigurð G. Guðjónsson forstjóra og Karl Garðarsson fréttastjóra til að birta fréttina.

En hvers vegna fékk ég þá hinn (núna) eftirsótta reisupassa í boði Kaupþings?

Fréttir bárust af andófi fréttamanna á netsíðunni frettir.com. Það voru hæg heimatökin því umsjónarmaður síðunnar var Steingrímur Sævarr Ólafssson, áður fréttamaður á Stöð 2 og síðar fréttastjóri.

Það þurfti ekki mikið hugmyndaflug til að sjá að Steingrímur átti góða(n) heimildarmann/menn á fréttastofunni því fréttir birtust af málinu með stuttu millibili.

Sigurður G. Guðjónsson forstjóri boðaði fréttamenn á sinn fund og krafðist þess að heimildarmaður gæfi sig fram. Hann neyddi menn til að neita því í heyrandi hljóði að þeir hefðu skýrt Steingrími okkar gamla félaga frá gangi mála.

Ég hins vegar harðneitaði að svara þeirri spurningu játandi eða neitandi hvort ég væri uppljóstrarinn. Ég taldi að við sem fréttamenn gætum ekki sætt slíkum afarkostum. Stjöð 2 sem fjölmiðill gæti augljóslega ekki refsað heimildarmönnum og ætlast siðan til þess að fólk úti í bæ treysti miðlinum fyrir upplýsingum.

Ég er enn þessarar skoðunar og mun enn þann dag í dag fullyrða að það hafi verið í almannaþágu að skýra frá ritskoðun stjórnenda Stöðvar 2 á þessa frétt.

Ef ég var ekki heimildarmaðurinn, þá er skýringin einfaldlega sú að ég var ekki í jafngóðu talsambandi við Steingrím Ólafsson og aðrir fréttmenn.

Rétt eins og nú þegar RÚV gleymir upphaflega málinu og sökkvir sér í lögbannsmálið, var fjallað um brottrekstur minn í einn eða tvo daga (eða bara hálfan?) en ekki um það sem hékk á spýtunni.

Hvers vegna var Kaupþing að bjóða fjármálaráðherra í lax og hvers vegna var svo mikið pukur í kringum það? Og hvernig mátti það vera að fjölmiðill hæfi nornaveiðar gegn uppljóstrara? Hvaða trúverðugleiki gat slíkur fjölmiðill haft? Seinna hefði svo mátt spyrja Geir H. Haarde af því hvort han n hefði talið laxveiðiferðina fram til skatts. Kannski að það sé ekki of seint að spyrja.

Enn þann dag í dag skil ég ekki hvers vegna Blaðamannfélag Íslands greip ekki í taumana yfir þessari skoðanakúgun og raunar varð þetta seinna til þess að ég sagði mig úr félaginu.


En aftur að nútímanum:

Er ekki upplagt fyrir Kaupþing að fá Sigurð G. til að draga uppljóstrarann fram í dagsljósið? Vanur maður, vönduð vinna; maður með reynslu bæði af rekstri og brottrekstri.

Hvort rétti maðurinn fær að taka pokann sinn eftir að rannsóknarréttur Sigurðar G. hefur kafað ofan í málið, er svo annað mál.