Bjarni Ben sigrar og ég ét hattinn minn

Ég hafði það hlutverk í kosningunum 2003 að vera herra talnaglöggur í kosningasjónvarpi Stöðvar 2. Hlutverk mitt var sem sé að rýna í tölur og spá í spilin, ekki síst hverjir væru “næstir inn.” Ég skemmti mér konunglega þrátt fyrir að hafa verið neyddur í þetta starf, enda óvenju lélegur í reikningi og meira að segja fallisti í tölfræðikúrsi í háskólanum í Lyon á ofanverðri síðustu öld.

Áður en ég heillaðist af undraheimi talnanna þarna í útsendngunni, hafði ég allt á hornum mér og ég skil ekki enn þann dag í dag að sú öndvegiskona Edda Andrésdóttir - aðalfórnarlamb geðvonsku minnar- skuli svo mikið sem heilsa mér á götu, svo leiðinlegur var ég. Ég þessi geðgóði maður. Ótrúlegt.

Þetta gekk nú samt bara vel en það komst upp um strákinn Tuma þegar ég fullyrti í beinni útsendingu að fimmti maður á lista Sjálfstæðisflokksins á Reykjanesi ætti ekki séns: “Ég skal éta hattinn minn ef Bjarni Ben kemst á þing!” sagði kjaftaskurinn ég og varð að éta það ofan í mig. Bjarni komst á þing og er nú orðinn formaður Sjálfstæðisflokksins.

Bjarni nefndi þetta að sjálfsögðu við mig þegar ég hitti hann á förnum vegi á Laugaveginum og mér hafði mistekist að hlaupa yfir götuna, og hverfa ofan í kvennærfötí Lífstykkjabúðinni. Brjóstahaldaralaus neyddist ég til að tjá honum að ég stæði við orð mín og bauð honum að koma með mér í næsta bakarí þar sem boðið væri upp á þessa fínu Napoleónshatta.

Hann tók ekki þessu fína boði – en í dag stóð ég við orð mín og át (Napeleóns) hattinn minn á kaffihúsinu Sucré- salé á Place Fernand Cocq í Ixelles– Bjarna Benediktssyni til heiðurs. Ég gerði það með ánægju og óska honum allra heilla í starfi og þeirri óumflýjanlegu glímu við Svörtu-klíkuna sem er framundan. Ég vona að Hannes Hólmsteinn, Davíð og Björn og co sjái eftir að hafa stutt Bjarna og mér segir svo hugur að svo verði; landi og þjóð til heilla.

Ég er enginn Sjálfstæðismaður en það skiptir alla þjóðina máli að hæfur maður gegni starfi formanns Sjálfstæðisflokksins og í þessu tilfelli held ég að sú sé raunin. Það kæmi mér ekki á óvart að einn góðan veðurdag mæti Bjarni Ben á svæðið hér í Brussel með umsókn Íslands um aðild að Evrópusambandinu upp á vasann.

Og ég skal bjóða honum í kaffi á Sucré, salé (sætt og saltað) og bakkelsi með, - að hans eigin vali. Kannski kemur röðin að honum að éta (ESB) hattinn sinn.